Działania polskich leśników w większości zajmuje sprawa zakładania lub odnawiania lasów przy pomocy tego gatunku. Dotychczas na pierwszym miejscu było sadzenie sadzonek sosny wyhodowanych wcześniej w szkółce leśnej. Z czasem leśnicy przychylają się do metod bardziej naturalnych: siewu sztucznego i samosiewu. Początki tych metod miały swe korzenie w… ekonomice. Na posadzenie 1 ha uprawy sosnowej potrzebne jest od 85 do 120 godzin pracy bez wliczania kosztu sadzonek. Siew to tylko 10 – 16 godzin pracy, a same nasiona są o wiele tańsze niż sadzonki. Jeszcze lepiej wychodzi to przy samosiewie, gdy drzewostany rosnące dookoła powierzchni wysiewają same nasiona.

W teorii jest to proste, jednak w praktyce aby zaistniał siew sztuczny lub samosiew musi być spełnionych szereg warunków nie zawsze zależnych od pracy leśnika. Sukces uzależniony jest od rzeźby terenu, ilości opadów a przy samosiewie ilości i jakości nasion w szyszkach. Tak powstały las jest już na starcie w lepszej sytuacji niż ten posadzony, gdzie sadzonki zanim zaczną rosnąć muszą pokonać coś co nazywany „stresem po przesadzeniu”.

Coraz częściej, także w gGrodziskich lasach możecie zobaczyć powierzchnie gdzie „nic nie rośnie”, ale gdy się pochylicie to zobaczycie wtedy takie obrazki, jak załączone w fotorelacji. A jak się rozejrzycie dookoła i zobaczycie potężne 20 – 30 metrowe drzewa, którymi za 100 lat staną się te „maliństwa”… to dopiero jest tajemnica natury.

Darz Bór!

Tekst: T. Kałek

Zdjęcia: archiwum nadleśnictwa.